Chyba jeszcze nigdy w życiu tak nie zmarzłam. Nie pomogło wypicie zatrważającej ilości wina, siedzenie przy ognisku i podskakiwanie w miejscu. W nocy wiał straszny wiatr, zalało i zdmuchnęło nam z Olą namiot, wszystko miałam mokre, spaliśmy w kilka osób w busie.

A potem przyszedł ranek.

Zdrapując szron ze swoich butów, przełykając parzącego w język Knorra i śmiejąc się do rozpuku z żartów rzucanych przez wszystkich człowiek tylko się cieszy.

Oj ciężko będzie wrócić do domu, pracy. 

I siedząc przy ognisku w głowie miałam tylko jedną myśl. "Nie chcę iść na studia". Eh.