Praktycznie cały lot do Frankfurtu przespałam. Kiedy wysiadłam z samolotu, znalazłam autobus jadący na terminal 1, skąd mogłam dostać się do części C. Miałam na to jakąś godzinę, ale w między czasie udało mi się wstąpić do drogerii wolnocłowej i kupić perfumy, a jakże.

Kiedy w końcu przeszłam wszystkie kontrole, siedziałam w kawiarni przy swojej gate, czekając aż będę mogła wejść do samolotu do Denver i jadłam pizzę. W tym czasie zaczął ze mną rozmawiać pan, który siedział obok. Okazało się, że był on w 1992 roku w Polsce, w Poznaniu. Pogawędziłam z nim sobie kilkanaście minut.

Lot do Denver był straszny, cały czas chciało mi się spać, zamykały mi się same oczy, po czym gwałtownie się budziłam. Było mi strasznie gorąco w długich spodniach. Ale jakoś udało mi się przetrwać. W między czasie podziwiałam przez okienko tysiące jezior w stanie Minessota oraz pustkowia Nebraski. No i oczywiście jadłam! Nienawidzę jedzenia samolotowego, ale to było całkiem znośnie, szczególnie ryżowy jogurt i ciasto czekoladowe w polewie truskawkowej. Kiedy samolot zaczął lądować, zorientowałam się, że stewardessy nie rozdały formularzy imigracyjnych. Musiałam więc wstawać i prosić o jeden. Kiedy siadłam na swoim miejscu, zdałam sobie sprawę, że nie mam nawet długopisu, na szczęście miła pani mnie poratowała swoim i mogłam zacząć wypełniać formularz, który, o zgrozo był po niemiecku! Na szczęście jakoś dałam sobie radę i celnik nie miał żadnych zastrzeżeń. Jednak wypełnianie tego formularza wspominam dosyć ekstremalnie, ponieważ musiałam to zrobić w trakcie lądowania, przy otwartym stoliku, kiedy długopis ciągle wbijał mi się w czoło i każda litera była innego kształtu i rozmiaru.

Lotnisko w Denver jest gigantyczne, do celnika szłam jakieś pół godziny. Kiedy w końcu wyszłam, czekała na mnie trójka uśmiechniętych ludzi z wielkim plakatem powitalnym.

Na zewnątrz oczywiście panował upał.

W trakcie drogi do domu myślałam, że umrę z pragnienia. Na dodatek pierwsze dwa dni to choroba wysokościowa i ciągłe wysychanie ust.

W domu czekał jeszcze Ethan. Szybko rozdałam prezenty, wstępnie się rozpakowałam i pojechaliśmy do gigantycznego supermarketu, po drodze mijając oczywiście McDonald i Starbucksa (których jest tu ponad dwadzieścia. 

Jedząc kolację myślałam, ze zasnę, więc już po 21 leżałam w łóżku. Pierwsze trzy noce składały się z pobudek średnio o godzinie 3-5, ale obecnie już nie mam problemu ze zmianą czasu.