Kierując się do wnętrza labiryntu, jakim jest Kotor, szliśmy wzdłuż przystani łodzi, gdzie znajduje się też spory targ.

Ryb nikt z nas nie kupował, za to skusiliśmy się na niesamowicie tanie, słodkie i gigantyczne winogrona. Od których później, co niektórych bolały brzuchy. Oprócz tego suszone figi, które towarzyszyły mi przez resztę września.

Po zakupach przyszedł czas na to ciasno i chaotycznie zabudowane miejsce jakim jest Kotor.

Tuż po przejściu całego miasteczka dookoła udałam się razem z Olką do supermarketu, który mieści się obok targu rybnego. Kupiłyśmy oczywiście pasztet pomidorowy (jakżeby inaczej), który okazał się najgorszym pasztetem nabytym na Bałkanach. Ola miała też trudności ze znalezieniem jogurtu naturalnego, który nie byłby mlekiem. Po tych zakupach udałyśmy się do prawdopodobnie jedynej dostępnej publicznie toalety, która mieściła się na najbardziej prowizorycznym dworcu autobusowym świata.

Następnie przyszedł czas na chlubę i dumę Czarnogóry, która to widnieje na okładce każdego przewodnika po Czarnogórze - mianowicie wyspę Świętego Stefana. I powiem wam - nie warto. To co z daleka wygląda cudnie, pięknie i w ogóle wspaniale, z bliska tylko traci w oczach.

Na wyspę nie można wejść, ponieważ mieszczą się tam obecnie tylko i wyłącznie hotele, dla zamożniejszych odwiedzających (czyli tych, co walizki mają tylko od Louisa Vuittona - wobec których mój pięćdziesięciolitrowy plecak Katmandu wybada dosyć słabo). Nawet plaża jest niedostępna dla osób z zewnątrz. My jednak na plażę sobie weszliśmy, co niektórzy zdecydowali się na pływanie obok murów Świętego Stefana.

Święty Stefan został przez nas zaliczony, dlatego stwierdziliśmy, że czas ruszać dalej, nic tam po nas, zwłaszcza, że chmury gromadziły się nad plażą i wyglądały coraz bardziej, jakby za chwilę miały zaserwować wszystkich ulewę.

Pojechaliśmy w stronę plaży, aby znaleźć miejscówkę na dziko do spania. Po drodze nasze poważne rozmowy na tematy życia i śmierci zostały przerwane przez stado owiec, które dostarczyło nam sporo rozrywki.

Koniec końców dojechaliśmy do miejscówki - o cudownej nazwie Safari Beach. Nie mogliśmy znaleźć nic na dziko, więc punktem zwrotnym (ale nie rewolucyjnym) okazało się spotkanie miejscowych, którzy pokierowali nas na miejsce campingowe. Był to nasz jedyny nocleg na tego typu campingu - prysznic, wifi, dookoła sporo Niemców z własnymi przyczepami campingowymi.

A poranek i śniadanie (buły i zupka z proszku nie załapały się na zdjęcia) z takimi widokami: